O bir anaydı.
Kol kanat germişti
bir değil iki değil, tam yedi çocuğun üstüne
titrerken..
O bazen bir kartal, bazen bir yuva oldu
sevdiklerine...
Fakat onun!
Kaderi kara yazılmıştı onun ta doğuşundan.
Ne sevmeyi öğrendi, ne de öğrenmeye hakkı vardı onun..
Ve bir gün o!
Bez bebekle oynarken koynunda buldu
O bir türlü sevemediğini…
İşte o zaman başladı üzüntüleri kederleri
dertleri acıları..
Ona..
Çaresizce direndi zamana karşı.
Ne pembe rüyalardan gördü, ne de güller arasında gezindi
Viran bahçelerinde gönül eğlendirdi
zaman doldururken.
Ve yedi çocuğun üstüne titrerken..
O gün geldi horlandı..
O gün geldi acıya kedere dayandı..
Fakat anaydı en çok' da ondan dayandı
dayandı da, olan oldu, sonunda zamanı doldu
Ve bir gün bile gün yüzü göremeden bu dünyadan ayrıldı.
A.Yüksel Şanlı er
22 Ocak 2012-01-22
Antalya