A Yuksel Şanlıer - Mahalle, Karakolu.

Öyle ıssızdı ki şehrimin sokakları,
Herkes yatmış, ölümdü uykuları,
Ben mi,ben sessizliği soluyordum,
Kendi kendime söyledim şarkıları.

Tek başıma, dolandım durdum,
Ne bir dost ne de bir yâr buldum,
Loş caddelerde sessizliği soludum,
Dilimde, eski şarkılardı tek dost.

Tek tük arabalar, geçiyordu yoldan,
Bir ara biri geldi karşımdan,
O benden beter,zil zurna sarhoş,
Derdinden içmiş,çıkmış zıvanadan.

Şehir ölmüş,insanlar yok ortalıkta,
Ölü ruhlar dolaşıyor karanlıkta,
Sanki kendimi buldum mezarlıkta,
İkide bir ıslık çalıyorum,korkumdan.
Siren çalıp geçti,polisler yanımdan,
Ödüm patladı, korkumdan,
Yalnız dolaşmak ya suçsa dedim,
Saklandım görmedi,gitti sormadan.

İki kişi gördüm biri erkek biri dişi,
Gecenin bu, saatinde neydi işi,
Kimse yok diye ikide bir yapıyorlar,
Çok,çok özledikleri, şu bildik işi.

Birden iki kişi belirdi yanımda,
Nerden çıktı anlamadım eli kolumda,
Haydi dedi,yeter dolaştığın yeter,
Buldum kendimi mahalle karakolunda.

a.yüksel şanlıer
9 Nisan 2008-04-09