A Yuksel Şanlıer - Fani Dünyanın Sonu

Sarıp sarmaladılar, çığlık atıp dururken,
Sibekli beşiğe koydular, ninnilerle uyurken,
Karnı ağrıyor diye,verdiler eğiri bebekken,
Neler çekti anam, neler çekti büyütürken.

Çarçabuk büyüdük, ana kucağı yarken,
Çok da mutluyduk, baba evinde çocukken,
Ne güzel oynardık, okul yolunda giderken,
Şimdi büyüdük, dünya yükü sanki sırtımda,

Aldım başımı gidiyorum, uzun ince yoldan,
Ne engeller çıkıyor, karşıma sağdan soldan,
Saldırıyor düşmanlarım, dört bir koldan,
Meğer engel aşarak, gitmek ne de zormuş.
Hayat yolu dikenmiş, batar ayaklarıma diken,
Meğer ne güzelmiş, gülüp oynamak çocukken,
Bilmedik ana baba kıymetini koşup oynarken,
Baba dede olduk da, öyle öğrendik kıymetini.

Hazır' mıyım bilmem ama, vuslattır beni üzen,
Çalınmakta her gün kapı,Cebrail' dir o gelen,
Yüce Allah'tır, bu tatlı canı bana veren,
Emanettir üzerimde, alacaksa alsın üzülmem.

Göründü uzun ince yolun sunu incecikten,
Bir ışık süzülür gelir yüzüme doğru dibinden,
Ağlar durur etrafımdakiler, belki de yürekten,
Okunur dualar, yaklaşır fani dünyamın sonu,