Reha Yünlüel - GölG

gölG-

gülümseyişinden tuttum
yumuşacıktı
çoğalttım, büyüttüm
kentin en işlek caddelerinde
bir bir dağıttım

kent
gülümseyişinle bakıyordu gökyüzüne
gülümseyişine dahildi artık

ışıksız göle
bir sokak lambası yalnızlığında düşüyordun
göl "G"sizdi
gölG'sizdin ve bir emir kipinde bağırıyordu ışığına
G'sini ışığında kaybetmiş göl

kentin tüm gölgelerini sürüklemişti peşinde
yaramaz bir yağmur
gölgeler ıslak
ışığın kuru
yağmur
ışığında durmuş
yağmura ışığın vurmuştu

ışık söndü
zaman bitti

gölgeler öldü