Necat İltaş - Babam

Yoksun artık,
Gözlerim kör,
Aklım düşman,
Bir adresim kalmamış,
Gün ortasında karanlık bir akşam kadar yalnızım.
Sahipsiz bir adada kimsesiz bir mülteciyim,
Paramparçayım sensiz.

Yoksun artık,
Habersiz gittin,
Yalnız bıraktın beni,
Zamansız bir yolculuğa çıkmak var mıydı?
Sözünü tutmadın,
Öldün…
Babalar ölür müydü? Baba!
Hani babalar ölmezdi!
Babam,
Babam benim…

Yoksun artık,
Başım önümde,
Aklım kelepçede,
Yokluğunda çırılçıplak yüreğim,
Elimi attığım her yerde darmadağın umutlar,
Varlığını giyerim üstüme sensiz,
Kaldırım ortasında sere serpe,
Belki de kaybolurum,
Seni bulamazsam,
Çaresiz.

Yoksun artık,
Günümde gündüzümde,
Ama gecemde,
Gecenin gölgesinde,
Kaç kez bilmiyorum,
Kaç kez,
İttiysem yüreğimi
Uçurumdan aşağı,
Kaç kez attıysam,
Kaç kez,
Dipsiz kuyulara kendimi,
Kirpiklerime düşüyorsun hep,
Beni koruyan ve kaldıran o kocaman yüreğinle,
Babam,
Babam benim…

Yoksun artık,
Kokun yok,
Tenin yok,
Sesin yok…
Sesini bıraksaydın hiç olmazsa,
Yokluğun vuruyor, kahrediyor beni,
Üşüyor kalemimin ucu.
Düşmüyor, akmıyor, yazmıyor mürekkep,
Yüreğim ağrıyor sensiz
Sesini bıraksaydın keşke..
Kokunu, hiç olmazsa, baba!
Babam,
Babam benim…

Yoksun artık,
Bir ilkbahar yeşilinde,
Ağaçlarda salkım salkım anılarınla gittin,
“Tende misafirdir can”, anladım.
Hiç olmazsa,
Bayramlarda gelseydin,
Ellerini öpseydim,
Kucaklasaydım doya doya,
Doya doya…
Ağlamamı istemezdin,
Ağlayamamak;
Yıpratır, eskitir sözleri biliyorsun.

Ufak tefektin,
Ama,
Kocaman,
Sonsuz bir kumsaldı yüreğin,
Kıyıya vuran dalgalarınla,
Matemin karasına bile ak düşürdün baba,
Babam,
Babam benim…

Çok şık ve modern,
Uyum ve düzen,
Biraz otoriter,
Biraz da asabi ama sevecen,
Her zaman pırıl pırıl,
Her zaman tertemiz. Havadaki toz,
Yerdeki çamur bulaşmaya korkardı sanki,
O güzel ve pak ahenge.
Dillendirmezdin pek,
Ama,
Sevgi akardı gözlerinden,
Sözüne söz,
Dosdoğru bir adamdın,
Adam gibi adam derler ya,
İşte öyle bir adamdın baba,
Babam,
Babam benim...

Yoksun artık,
Sözünü tutmadın
Yalnız bıraktın beni,
Bahar el mi sallamaya başladı sana,
Aşkına mı kandın baharın,
“Zamanı değil daha” diyemedin mi?
Öğlen uykusu sakinliği ile,
Nilay'ı sevemeden,
Haluk'u görmeden,
Yaşar'a doymadan çekip gittin
Acelen neydi? Baba!
Babam,
Babam benim…

Yoksun artık,
Yokluğun;
Gökyüzümü güneşsiz,
Evimi ışıksız bıraktı uzun bir süre.
Sözcükler kan revan içinde kaldı,
Zamansız gidişinin ince sancısında.
Acılarımı gözlerime gömdüm.
Yüreğim üşüdü baba,
Sana doyamamamın acısı,
Yeterince sarılamamamın hasretiyle,
Babam,
Babam benim…

Yoksun artık,
Yokluğunda,
Eskimeye yüz tuttukça sabahlar,
Bir çelmeyle hayaller yere düşer ne yazık ki,
Düşürmemek için hayalleri,
Geçmişi,
Anılarımızı sığdırdım bir bavulun içine.
Telaşlı adımlarla yürürken,
Elimden tuttuğun,
Bir meltem yumuşaklığında “yavrum” dediğin
Adın gibi Selim zamanı.
Üzerimi örtecek birinin geleceğinden emin şekilde uyuduğum
Uyandığımda hiç bir yere gitmemiş olduğunu gördüğüm zamanlar,
Babamın zamanı.
Babamın,
Benim Babamın…

Duvara çarpmış bir hüzünde,
Kabuk bağlarken zamanı;
İçimde kopan fırtına,
Yağmur yağdırır yüreğime,
Örterken üstüme geceyi,
Bir tek ses duyulur,
Masal anlatan babamın sesi,
Ötesi uçurum sessizliği…

Ah bir bilsen,
Bilseydim,
Bir yaz gününde,
Deli rüzgâr gibi,
Bir kuş cıvıltısında doğman için yeniden,
Yağmur olur rüyalarına yağardım.

Ah bir bilsen,
Bilseydim,
Işıklarını söndürürken gecenin,
Sarı nilüfer longozunda bir anafor,
Ya da,
Ganj'da bir Sadu olur,
Reenkarnasyonla geri getirmek isterdim seni,
En bozulmamış ritüelleri yaşanırdı hayatın o zaman,
Kara gözlerinin derinliklerinden bana bakıp,
“Doğru yerde ölmek,
Doğru bir hayat sürdürmüş olmak,
Dört gözle beklenen bir misafirdir adeta”, diyeceğini biliyorum,
Ve ellerinden öpüyorum,
Babam,
Babam benim…