Müzehher Gökmen - Tanık

zıt kutuplu
tersine çevrili dünya
birbirine geçer tutku
havalanır rüzgâr
açılır göz kapağı
titrer kentin ışığı
yokuşta inen yanılgı
arar kaybettiği mevsimi

sonu olmayan soruların
aradığı mavi eşelerken kendini
saksıda büyüdü orkide
kozada örüldü düş
çıkmadı karaya bir yaprak gibi
inceldi kendine

acıya uzatılan el
kara kelimeleri alevlerken
yanarak düştü not
sığınaklarında tutulan yıldız
koyaklarından öteye gitmedi
kendi kalıntılarında
kendi suyuna batırdı
kendini kendiyle temizledi

ikibinyirmibir