Mustafa Erçin - Mavi Tılsım

Seni sevdiğimde yollar topraktı henüz
Ve yağmur yağmaz iklimlerde
Kurak vurgunu çalılardık tutunduğumuz yerde
Renk toprak rengi, tenimiz toz
Uzak dağlara düşerken seyrek kar
Mevsim kıştı hep, gönlümüz buz
Adet olsundandı gülüşlerimiz, ki yarım ağız
Bilmezdik ne kadar sevinçli ve niye
Anlamazdık, neden hep üzgünüz? ?

Tesellimizdi karşı pencerelerdeki yaşamcıl ışık
Aldırmazdık rengine, ha sarı ha beyaz
Toprak rengi bedenimize köle boz yüzler
Ölümün ters görüntüsüydü aynada
Kurşun atılmş körpecik kanada
Değer gibiydi gencelmiş bakışlarımız Yere düşerdi cesur kirpikler, ama mahçup
Fallara bakardık komşu fincanlarda
Sır vermese de telve, kahvemizdi kallavi…

Yılların sırtına yüklenen sır yol almaz
Ulaştırmaz onu, ne deve hörgücü ne katır sırtı
Boğulur ilk derede, okyanus uzak ihtimal
Sır aynanın arkasına, gerçekler yüze
İlk sevdiğimi söylediğimde sana
Mavileşmişti şehir birden
Ve hayret güller de maviydi
Özür, bunca suskunluğuma çok özür
Bu lal halim yalnızca ihmal…


Mustafa Erçin