Gürsel Çopur - Son Karakol

Asrın gözüne mil çekilmişçesine
Damarlarda kan donuyordu
Ağlayış bulutları sisler içerisinde
Duvağını giymişti ümitsizce
Şerit değiştirmeyen yollarla
Boyunduruk eşliğindeki yürüyüştü
Asrın gözüne mil çekilmişçesine

Boynu tasmalı gedâ sezonunda
Çakırkeyfin ayakları ucunda
Kurtuluş kulaçlarını atarken
Kayan göktaşları gibi olamazdın
Semânın avuçlarında dinlenirken
Kaldırımları uçurum saymadın
Boynu tasmalı gedâ sezonunda

Kırık bir baca sansalar da seni
Ufka bıraktığın haşmet dumanlarınla
İlikleri kesilmişti kahramanların(!)
Kılıç sesleri kulaklarını delerken
Taktıkları utanç küpeleriyle
Tarih kuleleri yıkılmıştı
Kırık bir baca sansalar da seni
Tenden sıyrılmış kafesinde yaşarken
Hayatın metafizik budunda
Kahramanlık gözyaşları dökerken
Seni büyüleyen şanlı orduya
Hakikâtin fihristi olurken
Batmayacaktı Güneşin ışıkları
Tenden sıyrılmış kafesinde yaşarken

Nuh tufanı ayağını ıslatsa da
Sabır örtüsüyle uyuyacaktın geceleri
Hışım kaplasa da sineni
Kutlu halefin tohumuyken şafakta
Sonsuza uçan kelebekler gibi
Tevazu kanatların yerde olacaktı
Nuh tufanı ayağını ıslatsa da

Şanlı mâzinin Cennet topraklarında
Sen yaşayacaktın içimizdeki varlığınla
Dışa taşırdığın beklentimizle
Sonsuza örülen koza olurken
Nasırlı ellere el uzatacaksın
Tecrübe yelpazesiyle kıyamdayken
Şanlı mâzinin Cennet topraklarında.