Gürsel Çopur - Leyli Matem

Hazan yemiş topraklardı onlar
Delmişti sevincimi odaktan bakarcasına
Gündem koltuğa çivileyince insanı
Yapışıyordu emin olunamayan keder..
Gözyaşları aktığı yeri bilmezken
Mendil arayanlar kefen ucunda
Ürperten manzara helak portresi gibi
Zamanın çarkına tezat kılınırken
Gönüller peşkeş çekiliyor
Eller anahtar bekleme havasında
Paslı kilitler yardım bekliyor
Tek bir ses gürültü oluyor
Mâsum nârâları,vaveylâları
Saygım müsaade etse
Çığlığı diyecektim.

Gözyaşı çaresizliği çiziyor elleriyle
Bazen havaya kalkıyor
Birşey dileyecekmiş gibi
Yetimler biraraya gelse hani Yeni bir şehir kurulurdu
Başı okşanası kadirşinaslık
Nerdesin?
Doğranıyor vicdan,sahipsizce
Göz artık ne işe yarar bakamazken
Bir tatlı gölge arıyor bacılarım
Ninelerim tâkat getiremez olmuş
Yanan yangın içimizi yakıyor
Sevincimi içime attım körüklemesine
Bir damla akıtır söndürürüm diye
Dinmesin gözyaşım,sırada beklerken
Ülkenin derdi sinsin içime
Duman duman boğazımda düğümlensin
Ölüme gülerek gidilse de
Gönlü kırık bu destanın yeri
Kanla ısıtılmış toprak ise..

Boynumu eğerek yürüyorum
Filizler boyumu geçtikçe.