Doğukan Hazar Aytekin - Mektup

bir yol telaşı sardı beni
eski bir kavşağa varma
beklide kaybolan yılları geri alma telaşı
hiç kimseyi benim seni sevdiğim kadar sevemeyeceğin gerçeği baş gösterdi sonra
o kadar eminim ki bundan
çünkü hiçbir zaman
gemileri yakma gücü bulamayacaksın kendinde
işte bu adam dediğinde ise
sonradan varacaksın
sadece tutsak gittiğinin kendi vicdanına

bir ayrılık baş gösterdi kendi içimde
kopamıyorum…
koparıp atamıyorum seni
denemediğim den değil
sadece…
olmuyor işte
dünyada bulunan çoğu formülü görmüşümdür
ama henüz icat edilmeyenler kurtaramıyor seni benden
bir an geliyor
tamam diyorum
hiçbir şey hissetmiyorsun
ama sadece bir an
sonrası bir şiddetli mide ağrısı
bir bulanma
sonrası gerçek dışılık
olmayan olmayacak olaylar
derin bir neşe kaybı
büyük dalgınlık
bana gülümseyen bir süliet
sonrası yok
o an ölüm
doğup doğup ölüyorum her gün

önce bir sabaha sor
ilk farkında olduğum nefese
o ilk nefesle doluyor gözlerim
ciğerlerim yanıyor
dışarıya bakıyorum
güneş yeni doğuyor
henüz bulutlar kırmızı ben değilim ama
uçuyor sanki benliğim
vücudum düzensiz ezbere hareket ediyor
benliğim sen de
saate bile ihtiyaç duymuyorum artık
kaç kere öldüğümü sayıyorum
otobüse yetişmek için


geceler…
onlara sorma
onlar her şeyin sessiz tanıkları
boş evde çığlıklarımın duvara vuruşunu izliyorlar
belki dokuna bilseler
gece tüm karanlığına rağmen
bir aydınlık bahşetmek ister
gecelere bir şey sorma
yaklaşma onlara
bana dokunamayan gece
belki…
sana dokunur
eğer başarırsa
yani dokunabilirse
sana nefretini kusmak isteyecektir
izin veremem buna
benim gecelerim den uzak dur
korkarsın


bırakırsak gece gündüzü bir kenara
dedim ya bir yol telaşı sardı beni
bir kavşak var önümde
yoksa
mevzu seni sevmek değil
seni herkes sever
hem de delicesine
kolay çünkü seni sevmek
mevzu
senin sevememen de saklı
onu da dedim ya…