Doğan Ergül - Uyumun Elleri

UYUMUN ELLERİ

uysal bir dili vardır zamanın
insan oradan başlar saymaya yangınını

şimdi eksik bir anlatı

bazen yaşarım
bir kağıda bakarak
beyaz bir gölgedir o
aklın oynadığı

yalan olduğumu bilseydim
daha önce unuturdum kendimi

şimdi sen
bak ve geç, gül ve unut
içimde büyüyen bahçeyi

sus ve bir damla yağmurun yerine koy kendini
her dut sabırsız bir tatlılıkla eğer kollarını

sus'u ve yağmuru çıplak bil
ağzında ne çok açı

bir radyo kimsesizdir artık müzik bir sonsuzluğu akar bilmeden
akar yapraklarının altını oyan kurtçuklara
sarılarak zaman

en sarı bilmecesi o ağacın
beni bir havuz büyüttü diyor, o beni...
asfaltın sıcağı terliyor

ah zaman benim dese ağaç
güzü unut güzü unut

sudan bir harfsin sen mutluluk
denizleri sığın aklına

bir yalnızı anlatmak için yaktın dilini
hep kaçtın güzel kadınlara tutarak aynamı

denizin kendini boşalttığı bir yer var
gitmenin kurgusudur bu
ve atlar bunun için vardır

tuzu ilk, çatlamış bir atın yelesinden tattım
denizin sandallarla hikayesi ayrı

sonra anladım
uyumun kadife ellerini