Doğan Ergül - Uykulu Yağmur

UYKULU YAĞMUR

eşikte
uykulu bir yağmur

dinlenmesi için
içeri aldığım
akşam

kendini ayrı tutan
anlam
ses
gecenin ağustos böceği

bahçe
evi dışarı taşıyan
sessizlik

cam kırıkları
duvar
ortada ışıyan taş
ot ve deniz kokusu
yaralı ayağı bir köpeğin

serin
unutuldukça büyüyen
kadının yüzü
yalnızlık
sokağın tek kedisinden
öğrendiğim

dallarda bekletilmiş
bir yığın ay
uzaklar nar

içimizden geçen nehirleri
suluyoruz
her şey kendi uzağıyla bir
incire uzanıyor biri
yerini değiştiriyor
renk

aşk
kuşların
yağmura yuva yapma
telaşı diyor ağaç

gece
bir yol
uykunun ve düşün yemişi
ışıyan ve mırıldanan

ışıyan ve mırıldanan