Doğan Ergül - Günışırken Tereddüt

GÜNIŞIRKEN TEREDDÜT

kaldım
gitmenin yoksul günlerinden
yolların sabah uykusuyla
çayırları koşan atların soluğunda

gittim ve gördüm ellerin telaşla çırpınışını
yazlar verdim sırtını bahçeme yaslayan dağa
bulutlar işaretledim dili çözülmüş haritadan

bir lahitten okudum
geleceği öngörülmüş kavimlerin talihini
eksiklik bir öğlen gibi dalgındı

suların bölünürken bıraktığı bir sızı var
benim ayrılık diye saydığım

indim
yelkenlerini yitirmiş aşkların yelinden
geceye o ışıklı gezgine
gözlerimde unutulmuş resimler
yollar geçtim

nedir şimdi durup durup aynı harfleri yormanın sancısı
lal bir konuşmayı çağırdım uçurumlar topladığım eteğime
gurur hoşnut olmayan bir attı
attım

bekledim ayın sayıklamaları geçsin diye
tuzlu su verdim geçtiğin yollara

feri kutsanmış ışık gitti
yitirdim alnına yaseminler düşürdüğüm aşkı

ve anladım yalan bir çeşit oyundu

su yolları usulca yer değiştirirdi otların yeşiliyle
ben adımı bir japonla

kadın ıslak tenini sabaha asmıştı
gün ışırken tereddüt hastalıktı.