Abdulkadir Karaman - Anne Adlı Biri Varmış

Ben annemi tanımadım,
Annemde beni…
İmrendim, hattâ kıskandım çok kez
ana kucağında
mışıl mışıl uyuyan bebekleri.
Büyük bir zevkmiş,
Yatamadım bir kez bile ana sıcağında.

Anneyi…
Anne sevgisini…
Gözlerden, sözlerden öğrendim.
Üşüdüğüm zaman iliklerime kadar üşüdüm annesiz…
Özlediğim zaman kemiklerime kadar özledim!
Ne kadar çok isterdim ninni dinlemeyi
Uzanıp yatarken her akşam ana kucağında…

Ne saçımı okşayabildi
Ne bakabildi gözlerime
Ağladığım zaman ne silebildi gözyaşımı
Üzüldüğümde ne okşayabildi başımı
Ne oynayabildim yüzüyle tırmalayarak
Ne ellerimden tuttu
Ne ortak olabildi sevincime, kederime
Ama kendini bende unuttu
Sindiği ondan her yerime
Ne uçabildim sevecen sesiyle, göklere
Ne kadar isterdim ah! Hem de ne kadar
Sevinmeyi… Mutlu olmayı şefkatli birkaç sözüyle…
Isınmayı ılık nefesiyle…

Derler ki: anne toprak gibi hoşgörülü
Güneş gibi sımsıcak, Gece misali sırdaş.
Derler ki: anne en cömert, en fedâkar
Derler ki: ana görgülü
Her yere gidilebilecek arkadaş
Candan içeri candan yoldaş…

Ben annemi
Hiç görmedim
Annemse beni
Dediler… Yaşama nedeni
Bir ayrılık hikâyesi anlattılar hep
Dinledim gözlerim dolu dolu
Ne ben koklayabildim annemi
Ne de o oğlunu…

Toprağı özler gibi özlüyorum
Baharı bekler gibi bekliyorum
Gelmeyeceğini ve olmayacağını bile bile
Ümidimi dualarıma gözyaşlarıma yüklüyorum.

Anne! Ah anne!
Seni herkesten çok seviyorum
Ellerimden tutsan
Sırdaşım olsan
Beni avutsan
Sarsan bitimsiz sevgine
Karışsam seninle sevginin sevincin her rengine
O kadar ihtiyacım var ki anlatamam
Sensiz o kadar anlamsız ki yaşamam
Gelip de bir sarılsan ne olur!
Küçükken okşayıp, öpemediğin
Şu koskoca bebeğine.