Abdulhadi Bay - Saatler Devrilince

Saatler Devrilince

Satırlarında yanık yürek kokusu,
Damla damla gözyaşı.
Kuru yaprak rengi tenin
Solgun, bitkin...

Solmuş çiçekleri seyrediyorum yüzünde.
Ufuklara asılı gözlerin hançer saplıyor kalbime
Yarası...
Yarası öyle derin ki...
Bütün yaralar iyi olur
İyi olmaz benim ki.

Sis içinden süzülen ışık,
Beklentilerime umut, günüme şafak.
Belki gözlerin çıkacak bulutların arasından
Ah! O gözlerin...
Dolunay gibi ışıl ışıl, çakmak çakmak.

Ancak bulutlar, aramızda kapkara bir perde,
Görmeme engel.
Ben gülen gözlerini arıyorum,
Yüzüne nakış bir çift göz, bakmaktan kendimi alamıyorum
Sabah bakıyorum, akşam bakıyorum.

Bakma neşeli göründüğüme
Ben de yorgunum ben de hasta…
Derdimi yüklenen dağlar kambur,
Ovalar obruk...
Yüreğime bak, yüreğim oyuk oyuk...
Karanlık gecedir düşüncelerim
Kımıldar seni andığımda derinden
Derinden, çok derinden sızılar
Geçerim kendimden,
Sorma gerisini...

Hayalini seyrederim, duygularım yaralı
Yüreğimde parçalı bulutlu sızılar...
Beklemek ruhumda derin kuyular açar

Gözlerim saate kayar yavaşça,
Yelkovanla akrep kovalar birbirini
Onlar kimin aşkına dönerler bilmem?
İçimde soru üstüne soru, en çok sorduğum soru,
-Ey yâr! Vuslata kaç var?

Şafağın kızıllığı görününce karşımda
Devrederim umutlarımı yeni bir güne
Yeniden başlarım eskitmeye zamanı nefes nefes
Doğan Güneş yavaş yavaş yükselirken zirveye
Bense içimdeki güneşin doğmasını beklerim sessizce
Solgun bakışlı resmin elimde...

Anlarım geçtiğini günlerin seni beklerken
İnce ince çizgilerle zaman haritasını çizerken alnıma
Ak saçlı aksakalı biri görünür aynada
Bir aynadaki adama, bir resimdeki gence
Sen de iyice bir bak,
Nasıl Yaşlanıyor insan değil mi?
Saatler devrilince.