Salim Erben - Yalnızlığımın Sade İsyanı

Daha akşam olmadan
Güneş sararıp solmadan
Bir huzursuzluk
Bir sıkıntı basar içimi
Telefona sarılır
Eşi dostu ararım
İki dağ arasında yapayalnız
Sıkıntıdan patlarım

Olmayacak hayallar kurarım
Bir dostun bir arkadaşın
Bir ananın bir babanın
Bir canın bir cananın
Birde sıcak yuvanın
Özlemini duyarım
Bitsin artık bitsin bu hasret
Bitsin bu çile
Yetti canıma bile bile
Benim hiçmi hakkım yok gülmeye

Bazen uzun uzun düşünürüm
Neden bir çisim olarak yaratılmadım
Yada bir isim olarak konmadım
Gökyüzünde bulut
Denizlerde ki umut
Dağlara yağan kar
Tepeler den esen rüzgar Ovalara akan nehir
Gözlerden dökülen damlalar
Kısacası zalım Cansız cisim
Ölümsüz bir isim olmak isterdim

Taş kaya yada toprak
Dökülmek isterdim yaprak yaprak
Uçmak isterdim köşe bucak
Düşünmezdim sonu ne olacak
Gazel olur savrulurdum
Rüzgarla sevişirdim geceleri
Güneşle öpüşürdüm şafak vakti
Ne günahkar olurdum
Ne sevaptan sorulurdum
Nede balcıkla yoğrulurdum
Canım da acımazdı
Hasretle özlemle içim yanmazdı
Kimsede zalım diye çağırmazdı

Ey yüce dağların alcak vadisi
Duyun feryadımı
Duyun isyanımı duyun ki
Üstüme üstüme gelmeyin
Alaylı bakışlarla
sinsi sinsi gülmeyin
Ne olur izin verin
Sizide seveyim